एक हाक - माझ्या मराठी माणसासाठी!

हे महाराष्ट्रा, तुझं अस्तित्व जपायला आता उभं राहणं गरजेचं आहे!

आज जे मी लिहितोय, ते केवळ एक लेख नाही – ही आहे एक हाक. माझ्या महाराष्ट्रातील प्रत्येक मराठी माणसाच्या अंतःकरणाला भिडणारी, जागवणारी आणि विचार करायला लावणारी हाक. कारण आता वेळ आली आहे की आपण स्वतःला विचारावं – "आपण खरंच जागे आहोत का?"

आज मी एक मराठी माणूस म्हणून तुमच्यासमोर उभा आहे – मनामध्ये वेदना, छातीत जळजळ, आणि डोळ्यांत महाराष्ट्रासाठी झळकणारा स्वाभिमान. कारण आज जेवढा धोका आपल्या मातृभाषेला, संस्कृतीला आणि अस्तित्वाला आहे, तेवढा कधीच नव्हता.

  "मराठी" ही केवळ एक भाषा नाही, ती आपल्या इतिहासाची ओळख आहे, आपल्या मातीचा गंध आहे, आपल्या पुरख्यांनी दिलेला अभिमान आहे.

पण आज आपली ही भाषा, आपली संस्कृती, आपलं अस्मितावान महाराष्ट्र राजकारणाच्या आणि बाहेरून येणाऱ्या प्रभावाच्या जाळ्यात अडकत चाललंय.

माझ्या महाराष्ट्रा,  

तुला लिहिताना माझं काळीज थरथरतंय…  

कारण मी केवळ शब्द लिहीत नाहीये, मी एका झिजत चाललेल्या अस्तित्वाची साक्ष देतोय. एक वेळ अशी आलीय की आपल्या मातीत जन्मलेला, आपल्या मातीत वाढलेला मराठी माणूसच आपल्या मातीशी परका वाटू लागलाय…

आज मराठी भाषा धुसर होतेय,  

आज आपली संस्कृती बाजारात विकली जातेय,  

आज महाराष्ट्रातील जमिनी हळूहळू परक्यांच्या नावे जातायत,  

आणि आज… आपल्यालाच आपलं ओळख विसरायला लावलं जातंय!

हे का होतंय 

  कारण एक मराठी माणूस दुसऱ्या मराठी माणसाशी दुश्मनीत अडकतोय — धर्माच्या नावावर, जातीच्या नावावर, पक्षाच्या नावावर... आणि हीच संधी आहे त्या बाहेरून आलेल्या शक्तींसाठी

माझा महाराष्ट्र, जिथं छ्त्रपती शिवाजी महाराज जन्माला आले, जिथं बाजीरावानं तलवार चालवली, जिथं प्रत्येक युद्धात घराघरातून एक मावळा देशासाठी झेपावला, आज तिथंच परप्रांतीयांची सत्ता वाढतेय, आणि आपल्याच मातीत मराठी माणूस परका होतोय.

हे दुर्दैव नाही का?

राजकारण नावाखाली आज सत्तेचा खेळ खेळला जातोय – मराठी माणसाला जातीत विभागून, धर्मात भेद करून, आणि त्या भांडणातून परप्रांतियांच्या हातात मतदानाचं बळ देऊन – आपल्याच माणसाचं माणसाच्या जमिन, व्यवसाय, हक्क हिरावून घेतलं जातंय.

आपली मातृभाषा – मराठी, आज शाळा-कॉलेज, ऑफिस, सिनेमे, की सोशल मीडिया – कुठंच आपल्याला अभिमानाने बोलताना दिसत नाही. हिंदी-इंग्रजीचं अंधानुकरण एवढं वाढलंय, की मराठी भाषा आज नामशेष होण्याच्या वाटेवर आहे.

राज्य सरकार असो की केंद्र, कुणीही "मराठी माणूस", "मातृभाषा", "संस्कृती" हे प्रश्न घेत नाही.

कारण आपली एकजूट संपलीय.

आपण आजही जाती, धर्म, राजकीय पक्ष यांच्या भेंडाळ्यांमध्ये अडकून आहोत.

माझ्या महाराष्ट्रातला मराठी माणूस जर एकत्र आला,

तर संपूर्ण भारत हादरू शकतो – एवढं सामर्थ्य आहे आपल्यात.

म्हणून हा आवाज उठतोय:

"जात विसरा, धर्म विसरा – मराठी म्हणून एकत्र या!

शिकलेली पिढी पुढे येईल, स्वाभिमान जपेल, इतिहास समजून घेईल – तेव्हाच आपली संस्कृती, आपलं अस्तित्व वाचेल."

आजचा संघर्ष हा मातीतला आहे – भाषेचा आहे – अस्मितेचा आहे!

शब्दांपेक्षा कृती हवी आहे.

कृतीसाठी एकजूट हवी आहे.

एकजूटीसाठी जागृती हवी आहे.

पाहुणे जरी लाख पोसते मराठी , तरी आपल्याच घरात हाल सोसते मराठी..

एक अशी चळवळ – जी सांगेल:

"एक मराठी माणूस होणं ही लाज नव्हे – अभिमान आहे!

आपली भाषा, आपली संस्कृती, आपली जमीन, आपला इतिहास – हे आपल्या पुढच्या पिढीसाठी शाबूत ठेवणं ही आपली जबाबदारी आहे!"

जर हे वाचूनही तुम्ही गप्प बसलात, तर उद्या तुमच्या मुलांनाही स्वतःच्या मराठी असण्याचा अभिमान वाटणार नाही.

म्हणून उठाच, जगा, विचार करा –

शिकून, समजून, एकत्र या –

आणि महाराष्ट्रासाठी एक चळवळ उभा करा – जी फक्त राजकारण नसेल, तर संस्कृतीचा, अस्मितेचा, अभिमानाचा यज्ञ असेल!

एकटेपणा कमजोरी नाही – तो क्रांतीची सुरुवात असतो.

राजकीय खेळ आणि मराठी माणसाचं विभाजन

आजच्या राजकारणात मराठी माणसाला जाणीवपूर्वक जातपातीत, धर्मांमध्ये विभागलं जातंय. कारण राजकारणाला हे माहीत आहे – एकदा का मराठी माणूस एकवटला, तर तो कोणालाही झुकवू शकतो. म्हणून त्याला एकत्र येऊच दिलं जात नाही. मतांचं गणित, सोशल, आणि नफेखोरीचं राजकारण हाच खरा धोका आहे.

एक मराठी माणूस दुसऱ्या मराठी माणसाचा हात धरायला तयार नाही, कारण त्याच्या मनात धर्माचा, जातीचा, पक्षाचा भेद निर्माण केला गेला आहे. हे कुणी केलं? कोणाला याचा फायदा होतो? आणि आपल्याला काय मिळालं?

पारप्रांतीय लोकसंख्या – वाढतं संकट

आजच्या घडीला महाराष्ट्रात – विशेषतः मुंबई, ठाणे, पुणे, नाशिक, नागपूर यासारख्या शहरांमध्ये – पारप्रांतीय लोकांची संख्या एवढी वाढली आहे की, जर उद्या निवडणूक झाली, तर स्थानिक मराठी माणसाचं मत त्या संख्येच्या तुलनेत फिकं पडेल.

ही फक्त संख्या नाही, हा आहे सांस्कृतिक अतिक्रमणाचा धोक्याचा इशारा.

हे लोक येतात, इथं राहतात, काम करतात, जमिनी विकत घेतात, आणि इथलं राजकारणही आपल्या हातात घेतात. आणि आपण – आपण बघ्याची भूमिका घेतो. कारण आपल्यात ऐक्य नाही.

मराठी माणसाचं दुर्लक्षित योगदान

इतिहास वाचा – पानिपतच्या युद्धात प्रत्येक घरातून एक मराठी जवान उतरला होता. संपूर्ण भारताचं रक्षण करणाऱ्या लढाया महाराष्ट्राने दिल्या. स्वराज्य स्थापलं, इंग्रजांना लढा दिला, ज्ञानशक्ती आणि संतपरंपरा निर्माण केली.

आजही महाराष्ट्र संपूर्ण देशाला  Tax  स्वरूपात 100 रुपये देतो, आणि केंद्र सरकारकडून फक्त 31 रुपये परत मिळतात.

म्हणजे काय? आपण देशासाठी इतकं देतो, आणि बदल्यात आपल्या मातृभाषेवर, आपल्याच अस्तित्वावर छाप लावली जाते?

एक स्क्रीनशॉट देत आहे खाली तो बघा समजेल तुम्हाला अन् ते गणित कस असत ते पण समजेल तुम्हाला.. अन् मला इथे नको बघा की जो स्क्रीनशॉट मधील व्यक्ती आहे तो मराठी आहे की अमराठी इथे हे बघा की ही माहिती quora ह्या प्लॅटफॉर्म वरील आहे.. 

हे सगळं काही एका दिवसात घडलं नाही…  

हे सगळं आपण आपल्या गाढ झोपेत असतानाच घडलंय.

इतिहास साक्ष देतोय — महाराष्ट्र कधीच गप्प बसलेला नाही!

 "कधी विचार केलाय का — ह्या महाराष्ट्राचा वारसा, ही शौर्यगाथा, आपली मातृभाषा जर आपल्यालाच नकोशी वाटली, तर बाहेरचा कोण तिला जपेल?

हे जे चाललंय, ते केवळ राजकारण नाही — ही एक संस्कृतीची घुसखोरी आहे.

आपण सत्तेच्या राजकारणात इतके अडकतो की आपल्याच अस्तित्वाचं राजकारण कोणी चालवतंय हे कळतच नाही.  

विकास'च्या नावावर, 'समाजसेवा'च्या नावावर आणि 'एकते'च्या नावावर आपल्यावरच हुकूमशाही लादली जातेय — मनाची, भाषेची, जमिनीची आणि ओळखीची.

  विकास कोणाला नकोय विकास आज सर्व्याना हवाय पण ते सगळं अस्तित्व जपून, संस्कृतीच पालन करून, राज्यभाषा जपून, इतिहास जपून ( आज असे खूप काही सिनेमा झाले, काही टीव्ही सिरियल झाले त्यामधे डिस्क्लेमर देऊन ते तक्ता की ही एक दंतकथा आहे किंवा हिस्ट्रोलिक आहे पण यावर आधुनिक तेच कारण देऊन खरा इतिहास दडपला जातो आहे अन् चुकीचा इतिहास दाखवायला जात आहे त्यामुळे महाराष्ट्रात किंवा देशात जन्मेलेल नवीन मुलांना खरा इतिहास ना दाखवता चुकीचा इतिहास माहिती पडत आहे, हे म्हणजे नक्की समजत नाही आहे की हे मी कशा प्रकारे इथे मांडू पण मला एवढं तर नक्की कळत आहे की तुम्हाला इथे नक्कीच समजत असेल की मला काय म्हणायचं आहे)

एकजूट हवी, जागरूकता हवी

आज गरज आहे ती कोणत्याही राजकीय पक्षाच्या मागे न लागता, फक्त मराठी माणूस म्हणून” एकत्र येण्याची. 

- जात-पात विसरा, धर्म विसरा.

- एकत्र या, शिकून घ्या, आणि लढा – आपल्या अस्तित्वासाठी.

- मराठी सन्मानासाठी, मराठी शिक्षणासाठी, मराठी संस्कृतीसाठी आणि आपल्या पुढच्या पिढ्यांसाठी.

कारण  "एक मराठी माणूस" जेव्हा एकटा असतो, तेव्हा दुर्बल असतो. पण जेव्हा सगळे एकत्र येतात , तेव्हा एक नवी क्रांती घडते!

Life Style Knowledge Hub – एक विचारांची चळवळ

हे मी लिहितोय कारण माझं हे Life Style Knowledge Hub हे केवळ एक ब्लॉग नाही, ही आहे एक जागृतीची चळवळ. इथं मी माझ्या मराठी बांधवांसाठी, मातृभाषेच्या अभिमानासाठी, आणि संस्कृतीच्या संवर्धनासाठी लिहितोय.

माझं एकच स्वप्न आहे – मराठी माणूस एकवटावा, विचारशील व्हावा, आणि स्वतःच्या अस्तित्वासाठी लढण्यास सिद्ध व्हावा.

आता आपण वळूया थोड शिक्षणाकडे कुठे चाललाय महाराष्ट्र माझा

"वाचाल तर टिकाल" – पण फक्त परिक्षेत नव्हे, अस्तित्वातही!

आज हे शब्द आठवले – "वाचाल तर टिकाल."  

जळगाव महानगरपालिकेच्या एका मराठी शाळेतील फळ्यावर हे सुविचार मी रोज लिहायचो, म्हणायचो… आणि आज ते पुन्हा आठवतात, पण वेगळ्या अर्थाने – अस्तित्वाच्या संदर्भात. कारण आता प्रश्न फक्त शाळेतील मार्कांचा नाही, तर आपल्या मातृभाषेच्या, आपल्या संस्कृतीच्या आणि अख्ख्या महाराष्ट्राच्या अस्तित्वाचा आहे.

आज मला विचारायचं आहे – "वाचाल तर टिकाल" हे आपण मराठी माणसांनी आपल्या मातृभाषेसाठी, आपल्या संस्कृतीसाठी आणि आपल्या महाराष्ट्रासाठी पुन्हा उचलायचं की नाही?"

जसं अमेरिकेचा अध्यक्ष डोनाल्ड ट्रम्प म्हणाला होता – Make America Great Again, तसंच आता आपल्यालाही ठामपणे म्हणावं लागेल –   "चला समृध्द महाराष्ट्र परत घडवू या..." 

पण हे शक्य आहे का? हो! पण त्यासाठी गरज आहे — 

    समजूतदार मराठी मनाची, जागृत मराठी आत्म्याची आणि पेटलेल्या मराठी हृदयाची.

राजकारणाच्या नादात शिक्षण हरवतंय...

आज महाराष्ट्राचं शिक्षण कुठे चाललंय? ज्या मराठी शाळांमधून तेंडुलकर, पुरंदर, भिडे, आत्रे, फडके, अण्णा भाऊ, वि.स. खांडेकर, आणि असे अनंत रत्न घडले… त्या शाळा आज रिकाम्या पडल्या आहेत.  

कारण काय?

कारण राजकारण. 

ज्यांना इंग्रजीचा ‘E’ पण माहीत नाही, अशा नेत्यांनी स्वतःची इंग्रजी शाळा उभारली. कारण त्यांना सत्ता हवी होती,पैसा हवा होता शिक्षण नाही.  

शेकडो वर्षे ज्यांनी मराठीतून शिकून यश मिळवलं, तेच लोक आज हिंदी अन् इंग्रजीच्या हव्यासाने मराठी शाळा टाळतात. अन् त्या शाळांमध्ये आज मराठीला योग्य स्थान नाही

आज मातृभाषा लाजेची गोष्ट झालीये आणि "International School" नावाची फॅशन.

शिक्षण फक्त द्यायचं नाही, शिकवायचं आणि घडवायचं असतं.  

पण आता शिक्षण विकलं जातंय – डोनेशनच्या नावाखाली.  

आणि शाळांमध्ये शिक्षक नव्हे, तर "परप्रांतीय कंत्राटी कामगार" भरले जातायत – जे ना भाषेचं मर्म जाणतात, ना संस्कृतीचं मूल्य.

ही लढाई फक्त शाळेपुरती नाही...

हे संकट फक्त शाळांपुरतं नाही – हे संकट आता वैद्यकीय, अभियांत्रिकी, आणि साऱ्या उच्च शिक्षण क्षेत्रांवर झपाटून आलंय.  

ज्यांना शिक्षणाचं 'श' कळत नाही, ते मेडिकल आणि इंजिनिअरिंग कॉलेजेस चालवू लागलेत!  

स्वतःचं वैभव आणि पिढ्यानपिढ्या ऐषारामासाठी त्यांनी शिक्षणाचं संपूर्ण बाजारीकरण केलंय.

आणि यातून जन्म घेतोय – भाषा हरवलेला विद्यार्थी. आत्मा हरवलेला युवक. आणि मातृभाषेपासून तुटलेला महाराष्ट्र.

पिढ्यानपिढ्या सत्तेत किंवा राजकारणात राहणाऱ्या कुटुंबांची मक्तेदारी :

आज महाराष्ट्रात राजकारण म्हणजे फक्त एका कुटुंबाचा व्यवसाय झालाय.

एकच घराणं – बाप, मुलगा, नातू – हेच सत्ता चालवतात.

त्या घराण्यांना महाराष्ट्र, मराठी, वा शिक्षण याची काहीच फिकीर नाही.

    "आज जे राजकारणी महाराष्ट्राचं वैभव, मराठी मातीचं स्वाभिमान, भाषेची जडणघडण, आणि संस्कृतीचा पाया पायदळी तुडवत आहेत—त्यांनी एक गोष्ट खोलवर समजून घेतली पाहिजे…

ही लूट केवळ महाराष्ट्राची नाही;  

ही घातकता त्यांच्या स्वतःच्या अस्तित्वाची आहे.  

कारण तेसुद्धा मराठीच आहेत…  

पण सत्तेच्या मोहात ते इतके अंध झाले आहेत, की त्यांना आता त्यांच्या रक्तात वाहणारी मराठी ओळखसुद्धा जाणवत नाही.

ज्यांनी या मातीत जन्म घेतला, हिच्या छायेखाली वाढले, जिच्या भाकरेंवर जगले—तेच आज परप्रांतीयांच्या नजरेत स्वतःचं अस्तित्व शोधत आहेत…  

त्यांनी इथल्या मुलांना मातृभाषेत शिकवायला नकार दिला, पण इंग्रजी शाळा उभारून त्यात हिंदी लादली, स्वतः च आर्थिक साम्राज्य उभं केलं.  

त्यांनी मराठी शाळा बंद पडू दिल्या,  

मराठी शिक्षक बेरोजगार केले,  

मराठी पालकांना स्वतःच्या पिल्लांना परक्याच्या भाषेत बोलायला लावलं…

आणि हे सगळं करताना  

ते विसरले की त्यांनी फक्त महाराष्ट्रावर नाही—तर स्वतःवरच घात केला.

आज जर ही लाट अशीच वाढत राहिली,  

तर उद्या केवळ ‘मराठी’ शब्दच उरेल—  

त्यामागे असलेली भाषा, भावना, इतिहास, आणि अस्तित्व  

हे सगळं एका अंधाऱ्या खोल खाईत लुप्त झालेलं असेल.

राजकारणी बदलतील… सत्ता येतील-जातील…  

पण जर ‘मराठी’ हरवली, तर जे शिल्लक राहील ते फक्त शरमेचं शांततेतलं शोकगीत असेल…

आणि तो सूर पुन्हा कधीही उगम घेणार नाही…"

महाराष्ट्राला पुन्हा जागं करा!

हे लिहून माझं काळीज धडधडतंय, कारण मी बघतोय – माझा महाराष्ट्र झोपलाय.  

 मातृभाषेचा अपमान होतोय.  

 संस्कृतीची चेष्टा केली जातेय.  

 मराठी शाळा बंद पडतायत.  

 मराठी माणसांची म्हणजे महाराष्ट्रातील मुलं हिंदी भाषेच्या आहारी जाऊन, स्वतःच्या मातीला, माणसाला, आणि मराठीपणाला विसरतायत.

पण... अजून वेळ गेली नाही. अजून ही आग विझलेली नाही.

आज जर प्रत्येक मराठी माणूस ठामपणे उभा राहिला,  

तर पुन्हा मराठी शाळा भरतील,  

पुन्हा मराठी माणूस शिखरांवर पोचेल,  

पुन्हा मराठी भाषेचा गौरव होईल.  

पुन्हा 'महाराष्ट्र' नावाला अभिमान वाटेल.

---

"वाचाल तर टिकाल" हे आज पुन्हा लिहूया – पण chalk ने नव्हे, तर महाराष्ट्राला पुन्हा एका समृद्ध बनवू या.. !  

कारण आता लढाई अस्तित्वाची आहे.

जागे व्हा!  

आपल्या मुलांना मराठीतून शिकवा,  

मातृभाषेला अभिमानाने जगा,  

आणि माझ्यासारख्या एक मराठी माणसाचं हे हाक – इतरांना पोहोचवा.

मग आपण काय करायचं?

जागं व्हायचं!

- एकत्र यायचं — मराठी माणूस मराठी माणसाशी एकवटला पाहिजे.

- शिक्षण घ्यायचं — आपल्या मुलांना मराठीतून जग जिंकता येतं हे दाखवून द्यायचं.

- व्यवसाय, राजकारण, समाजसेवा — जिथे जिथे शक्य तिथे आपली संस्कृती टिकवायची.

- आणि सर्वात महत्त्वाचं — आपली भाषा, आपली मातृभूमी, आपली संस्कृती यांचं भान ठेवायचं.

एक शेवटचा सवाल...

   आज जर तुम्ही गप्प राहिलात, तर उद्या तुमच्या मुलांनाही मराठीत बोलण्यास संकोच वाटेल.

त्या आधीच जागे व्हा. आपली भाषा, आपली संस्कृती, आपला महाराष्ट्र वाचवण्यासाठी एकत्र या.

   शिका, संगठित व्हा, आणि उभे रहा! कारण क्रांती हवी आहे – आणि ती क्रांती तुम्हीच करू शकता.

एक ओळख, एक प्रेरणा — मी मराठी!

हे लेखन केवळ माझं मत नाही,  

हा आवाज आहे प्रत्येक त्या मराठी व्यक्तीचा  

ज्याला वाटतं की “आता पुरे झालं… आता काहीतरी बदलायला हवं!”

ही एक सुरुवात आहे,  

तुझ्या, माझ्या, आपल्या महाराष्ट्रासाठी.

> शब्दांनी सुरुवात होईल, पण ही लढाई हृदयात लढली जाईल."<

तुम्ही हे वाचता आहेत, याचा अर्थ तुमच्यात अजून काही शिल्लक आहे —  

आशा, आग, अभिमान… आणि मराठीपणा.

तर मग उठ, जागा हो…  

हे केवळ लेखन नाही — ही एक क्रांतीची हाक आहे!

        || जय महाराष्ट्र ||

चला तर आपल्या मातृभाषेसाठी, आपल्या मराठी लोकांसाठी, आपल्या संस्कृतीसाठी, थोडक्यात म्हणजे आपल्या महाराष्ट्रासाठी चला एक संकल्प करूया . 

मराठीचा शपथविधी"

मी, एक मराठी माणूस,

आज या क्षणी, या मातीत उभा राहून

साक्ष घेतो सह्याद्रीच्या कड्यांची,

साक्ष घेतो छत्रपतींच्या तलवारीची,

साक्ष घेतो माझ्या मातृभाषेची…

मी शपथ घेतो –

की कोणत्याही परकीय भाषेचा अपमान नाही,

पण माझ्या मराठी भाषेचा विसर नसेल.

मी मराठी शाळांना पुन्हा उभं करीन,

माझ्या पोरांना मातृभाषेतून ज्ञान देईन.

मी कुठेही गेलो, कितीही शिकलो,

तरी माझ्या मुळांशी नातं तुटू देणार नाही.

मी शपथ घेतो –

माझ्या महाराष्ट्राच्या मातीवर

कधीही परकीय अभिमानाचा पाय पडू देणार नाही.

माझ्या मातीत जन्मलेल्या प्रत्येक मराठी बांधवाला

त्याचा अस्मितेचा वारसा आठवत राहील,

हे मी पाहीन, वाटेल, लढीन.

मी शपथ घेतो –

की मी बोलणार मराठीत,

विचार करणार मराठीत,

आणि जगाला दाखवणार –

की मराठी म्हणजे मागे नाही, तर पुढं आहे.

आज मी माझ्या काळजावर हात ठेवून

हा संकल्प करतो…

"मराठी टिकवणार, महाराष्ट्र जागवणार,

आणि अभिमानाने म्हणणार –

होय, मी मराठी!"

--- 

---

हे महाराष्ट्रा, तुझं अस्तित्व जपायला आता उभं राहणं गरजेचं आहे!

                     || जय भवानी || जय शिवराय ||

                                      - लाईफ स्टाईल नॉलेज हब 

                                                                 – भुषण सावंदे

Founder, Life Style Knowledge Hub

(मराठी अस्मितेच्या नवजागरणासाठी कटिबद्ध)